Εγώ και ο ύπνος μαύροι ακουμπισμένοι
σε τραπέζι γυμνό με τον αγκώνα!
Απάνω μου η ζωή μου η κολασμένη
τον άτελο του νου μου ιδρώνει αγώνα

και σαν ξανθό μελίσσι κρεμασμένη
απ’ της καρδιάς μου τ’ άνθη οϊμέ! τα μόνα
η ματιά σου αρχινάει να τα βυζαίνει
και να σπάζει το πέτρινό μου γόνα
κι είδα το κρινοδάχτυλό σου χέρι

— οπού αναλεί το χείλι μου το κρύο —
μια λάμψη από ατσάλινο μαχαίρι
στο μαύρο μου το στήθος να σωριάζει...
κι ολόρθος στο ανοιχτό μου εγώ βιβλίο
τηράω το φεγγάρι να διαβάζει!