Του σκότους τι γλυκό απόψε το χρώμα!
Το πόδι απ’ τη χαρά παραπατάει
και τόση είναι γαλήνη, που κι ακόμα
κάθε άστρο ακούς, οπού τριζοβολάει.

Κι από το πρωτογέλαστο το στόμα
πάνου στα ρόδα ο στίχος μου κυλάει
και γίνεται μαλαματένιο λιώμα
κάθε σκιά το δρόμο που φυλάει.
Κι ένα εκκλησάκι αντίπερα –του Απρίλη

ο ξανθός οργασμός το σφιχτοδένει–
θαμπά το Θεό τηράει με το κανδήλι,
μα δώθε στο δαφνόσωρο με βία
να! ο ίσκιος του ποδιού Βακχίδος σβένει
και κυνηγάω ευθύς την αμαρτία!