Μες στη σιωπή σ’ αργάζομουν, Καράβι,
ως το χρυσό κουκούλι της η κάμπια
και φουντωμένο φλόγες τώρ’ ανάβει
το κορμί, το κατάρτι σου κι η γάμπια

και νά σου ολόρτο στήθος, οπού θραύει
τα πεπρωμένα – πολεμίστρα τάμπια!
Και κάθε ξύλο, ως γεύτηκε το αλάτι,
έγινε Νους και Θέληση και Μάτι.
Πίσω βοριάς, πηχτό εμπροστά το πούσι

κι όμως μέσα μου ο ήλιος λαμποβόλα'.
Κι αν ερχόταν μετάνιωμα να κρούσει
το θάρρος μου, τα σπλάχνα εξύπνααν όλα.
Πόσες φορές η αντένα μου είχε ακούσει,
σφιγμένη στην καρδιά, τη νυφοστόλα.

Ιδέα, χαρά να βάνει μου στα γόνα,
στα χέρια τα κομμέν’ απ’ τον αγώνα!
Κι ας μη σας βλέπω, ελληνικά ακρογιάλια,
μες στου ματιού μου λάμπετε την κόρη.
Πώς λαχταράει τα θεία σας ροδοκάλλια

(πάντοτες θεία, μ’ αστέρια ή με λιοβόρι!)
η καρδιά μου, και θα `θελεν αγάλια
σαν ηχερό χαλίκι σας να ημπόρει
με το δικό σας το ρυθμό και το ίσο
να κυλήσει, να πάει και νά `ρτει πίσω.