Απ’ αλήθεια σ’ αλήθεια ακροπατώντα,
νυχτόημερα λουσμένος των κλαμάτων,
τη θεία βουλή να σμίξω λαχταρώντα
στο κύκλωμα του ηλιού και στων πνεμάτων

τους ήλιους με την άσκησή μου ζωντα
μια ζήση, αλί!, καθημερνών θανάτων,
πίσου απ’ όλα σε μάντευα ως παρθένα
σκέψη γοργή σε μάτια ερωτεμένα.
Καννί του ροδοστάγματος, Χριστέ μου

Κότσυφα εσύ, του Αιώνιου Κήπου κράχτη
Αφέντη τετραλόγιστε, αδερφέ μου
της Μιας Αλήθειας πύλη εσύ και φράχτη
Χρυσέ Βασιλοπόταμε του Ανέμου
ριπή, που λει τα μάταια έργα στάχτη

μου `πες εσύ, πως την αιώνια ζήση
πρέπει κανείς εδώ να την αρχίσει.