Των κρύων δεντρών τα φύλλα
η νύχτα έχει γιομίσει
και χάνεται απ’ εμπρός μου
το μαύρο κυπαρίσσι

κι η άχαρη καρδιά μου
στο σκότος μαθημένη
σαν κουκουβάγια ανοίγει
τα μάτια ερημωμένη
και φεύγει από εντός μου

και πάει και πάει ακόμα
πάνου απ’ της σκοτωμένης
Ηχώς τ’ άσειστο σώμα
κι εγώ τα μάτια ανοίγω,
μα δεν τη βλέπω, οϊμένα!

Και σε μια πέτρα χύνω
τα μάτια μου λιωμένα!