Σαν κρυστάλλι κυλά το ποτάμι,
το παιδί το θωρεί και γελά:
Τι κακόν ειμπορεί να του κάμει
το καθάριο νερό που κυλά;

Δυο κρίνοι στο ρεύμα σαλεύουν
πότ’ εδώ πότ’ εκεί σταυρωτοί.
Το παιδάκι θαρρεί πως το γνεύουν,
σαν να θέν να του πουν κάτι τι.

Πότ’ εδώ πότ’ εκεί τους προσκλίνει
το νερό που περνά με σπουδή
τι να γνεύουν οι κίτρινοι κρίνοι,
τι να θέλουν να πουν στο παιδί;

Στης ιτιάς το κλωνάρι θαρριέται,
αχ! Ν’ ακούσ’ ο μικρός προσπαθεί!
Ξάφνου σπα το κλωνί, που κρατιέται,
και κυλά στο νερό το βαθύ!

Μια το φως απ’ τα μάτια του σβήνει,
μια σαν κόκκιν’ αστράφτει βαφή,
ώσπου πες αν οι κίτρινοι κρίνοι
σαν σταυρός στη νεκρή του μορφή!

Ποιο παιδί, πού σιμόνει ποτάμι,
δεν το βλέπ’ απ’ εδώ και καλά,
τι κακόν ειμπορεί να του κάμει
το καθάριο νερό πού κυλά;