Περνούσε ποταμός κάτω απ’ το σπίτι
κι όταν τη νύχτα
κλείνανε τα μάτια κι έσβηνε "φου" η μητέρα το
καντήλι, ακούγαμε βοές νερών πολλών, βόγκους
των δέντρων που ξερίζωνε το ρέμα, κρωγμούς
πουλιών που τρόμαζε ο αχός.
Κι απόμακρα
φωνές που μας καλούσαν
από τη χώρα των λησμονημένων.