Στο δεύτερο τραπέζι εγώ
στο απέναντι τραπέζι εσύ,
δυο άγνωστοι θαμώνες, δύο ξένοι.
Στην πρώτη τη ματιά εγώ
στη δεύτερη ματιά εσύ
βρεθήκαμε μαζί ερωτευμένοι.
Μα:

Ας τ’ αναβάλουμε, ας τ’ αναβάλουμε
γιατί κι οι δυο ανθρώπους σε μπελά θα βάλουμε.
Ας τ’ αναβάλουμε, ας τ’ αναβάλουμε,
είναι κι αυτό ένα καπρίτσιο της ζωής.

Στο πρώτο νόημα εγώ
στο άλλο νόημα εσύ
λες κι ήμασταν μαζί όλα τα χρόνια.
Τι καρδιοχτύπι μυστικό
αμάρτημα ελκυστικό
που το `βλεπαν μονάχα τα γκαρσόνια.
Μα:

Ας τ’ αναβάλουμε, ας τ’ αναβάλουμε
γιατί κι οι δυο ανθρώπους σε μπελά θα βάλουμε.
Ας τ’ αναβάλουμε, ας τ’ αναβάλουμε,
είναι κι αυτό ένα καπρίτσιο της ζωής.