Γειρτός θωρώ στη χαμηλή σου στέγη
τα γραμμένα μέλη σου απλωμένα
βαριά η ατμοσφαίρα γύρω πλέγει
στα σφραγισμένα μάτια σου, ω παρθένα.

Που κάτωχρο τ’ αχείλι τρέμει αγάλι
κατάρα ή προσευχή θα μουρμουρίσει;
Αντίκρ’ η νύχτα λιώνει στην κραιπάλη,
ω κατακόμβη, άγιο που έχεις κλείσει!
Χεροπιαστοί οι ουρανοί κι αγγέλοι

πάνου στην τόση οπού σε ζωνει φρίκη
αλλάζουν το φαρμάκι σου με μέλι...
Ορθώσου με τα στήθη κρύα πέτρα
και σείσε την αθώα βελονοθήκη
φαρμακερή στην ατιμία φαρέτρα!