Ποιo γνώρισαν της άνοιξης οι κάμποι
λουλούδι σαν και σε ζωντανεμένο;
σαν ποια μορφή στον κόσμο τόσο λάμπει,
ω άστρο συ στη γη κατεβασμένο;

Λάκα καμιά που δεν τον ασχημίζει
αφρόπηχτος λαιμός καθάριου κύκνου
ξυπνά χιλιάδες πόθους και κοιμίζει,
ω λεία μυριοζήλευτη του ύπνου!
Η μέρα, οι μυρουδιές του μάγου θύμου

πεθαίνουνε αργά ολόγυρά σου
μαζί με τους καημούς σου. Ω κοίμου, κοίμου!
Γίνεται το χορτάρι σα μετάξι
στο σώμα σου από κάτου, τα όνειρά σου
μην τύχει, ω μην τύχει και ταράξει!