Μάνα, ζεστή αγουροξυπνάς μέσα σε χίλια αρώματα,
φώτα πολλά και χρώματα
και μοναχά απ’ το γγίμα
τ’ αγέρα δένουν μέσα σου κόσμοι και κόσμοι χύμα!

Ερωτοφύσημα κι εγώ το λαμπερό σου φλούδι
το σπάω με το τραγούδι,
που την απλή χαρά μου
υψώνει στα μεσούρανα πλέον άξια απ’ τα φτερά μου.

Μες στ’ άνθη της ροδακινιάς, στης λεύκας την κορφή,
όπου ίσκιωμα βαθύ
κι όπου κρύες βρυσούλες
πάω της καρδιάς μου και μετράω λαχτάρες και τρεμούλες.

Μ’ αστροφεγγιές ολόβαθες, τριανταφυλλιά χαράματα,
με φεγγαρομαλάματα
κι όταν σιγά κι αγάλι
βρέχει ουρανός σε μια μεριά κι ηλιοφωτάει στην άλλη,

του λαρυγγιού δονώ αψηλά τη φουσκωμένη φλέβα
κι ανέβα ο αχός ανέβα
όλο και πιο μεστώνει
και τον αγέρα, ξέχειλον από ηδονές, ματώνει.

Κι όταν σωπάσει μου η καρδιά και το λαρύγγι σπάσει,
στη μαγεμένη πλάση
και στην καρδιά, που νιώθει,
καιρό βαστά ο αντίλαλος, καιρό πονάνε οι πόθοι.

Ω! δε θαμπώνει τη λαλιά μου θάνατου φοβέρα:
Γης και νερού κι αγέρα
δεν ξέρουνε τα γένη,
πως ό,τι ζει και χαίρεται, σύντομ’ αργά πεθαίνει.

Ο χορτασμένος έρωτας, της ζωής οι γλυκάδες,
της πλάσης οι ομορφάδες
έτσι βαθιά με ορίζουν,
που της καρδιάς το ξέσπασμα λυγμό μου το γυρίζουν!