Δε `ναι άξιο ν’ αντικρίσει το άγιο φως σου
το μάτι χωρίς αίμα να δακρύσει
θαρρώ πως θα χυθεί απ’ το μέτωπό σου
ο κεραυνός τη γη που θα γκρεμίσει.

Αδάμ κι εγώ του πρώτου παραδείσου
επρόδωκα το μοναχό Θεό μου
και τρέμω την εικόνα της ψυχής σου
που κύλησα στο απαίσιο βάραθρό μου.
Μπέρδεψα τα μαλλιά μου στα μαλλι’ άλλης

κι έτριξε το κορμί μου σ’ άλλης σώμα
στη λύσσα της πιο άτιμης της πάλης
σ’ άλλης τα χείλη άφηκα σημάδι
μα στην καρδιά μου πιο βαθύ ακόμα
κόκκινο κείνο, μαύρο ετούτο Άδη!