Εσύ
στα βάθη πάντα
μακρινή

-για να `χει μιαν ελπίδα η μάταιη πτήση.

Λίγη από λάμψη
λίγη από νερό

χαμογελάς καθώς
ουράνιο τόξο.

Σελήνη ακινητεί στο μέτωπό σου

–μαρμάρου φως το μέλλον επωάζει.

Σύρεις το σύρτη και
με προσκαλείς

στο βάθος της καταπακτής
χιονίζει.

Βαθιά σιγή
δονεί
την ύπαρξή μου

με καταυγάζει το
πελώριο σκότος.

Κι εσύ Μητέρα που
πυροβατείς

και ξαφνικά φωταγωγείς
το χάος.