Να σου άπλωνα το χέρι το αλαφρό
ν’ ακούμπαγες τ’ ολόχρυσο κεφάλι
σαν σε φτερό φκιασμένο απ’ αφρό
στην πιο αγαπημένη σου αγκάλη.

Τα βλέφαρα να έκλειες τα πλατιά
στην κέρινη γαλήνη της μορφής σου,
την πύρινή σου να `βλεπα ματιά
φευγάτη στις χαρές του παραδείσου.
Να κόλλαγα τρισεύτυχα, ω γλυκιά,

τ’ αχείλι μου στο ωραίο μάγουλό σου
και να `διωχνα μακριά σου την κακιά
τη μοίρα σαν τον φύλακα άγγελό σου.
Κι ο ολόβαθος του στήθους μας αχός
στα μέτωπα να γίνουνταν κορόνα

κι έτσι να μας μαρμάρωνε ο Θεός
να μέναμε δεμένοι ώς τον Αιώνα!