Μαράθηκεν η πρώτη δύναμή μου
το κάτι που γοργότρεχε στα στήθια,
εκείνος ο σεισμός που το κορμί μου
και της ψυχής ετράνταζε τα κρύφια.

Μαράθηκεν εκειό που τραγουδούσε
στο κάθε της καρδιάς μου άγιο μέρος,
το κάτι σαν παιδί που επαιχνιδούσε
το κάτι που διηγότανε σα γέρος.
Δεν είν’ πλι’ ο αχός τ’ ονόματός σου μόνου

πυρκαγιά στα φρύγανα του νου μου
δεν είν’ πλιο χτες το διάβα όλου χρόνου
κι ηφαίστειο η βια του μυστικού μου.
Στιγμή η καρδιά, γλυκιά, τώρα, κοπέλα,
δεν απερνά χωρίς να μαρτυρέψει.

Ω! πρώτα η αγάπη μου ήταν τρέλα!
Ω! τώρα η αγάπη μου είναι σκέψη!