Στ’ αλύγιστά σου στήθη που κανένα
μολυσμού δεν τα νότισεν αγέρι
που τα βλέπει κι τ’ ακούει ωριμασμένα
ο καθρέφτης σου μόνο και το χέρι

της παρθενιάς τα νέφη να χωρίσω
με δύναμη χίλιων χαλκών ασπίδων
απονήρευτος δράκος να φρουρήσω
τα μήλα τα χρυσά των Εσπερίδων.

Κι όταν κρεμάει δάκρυα το φεγγάρι
στο μοσκαναθρεμμένο ανθό του θύμου
στα δέντρα κυνηγώντας κάποια Χάρη

να σέρνουμαι... χωρίς να σου μιλάνε
τα χείλη, όπου τρέμει η ψυχή μου,
γλυκά την παρθενιά σου να φιλάνε!