Της ντροπής ας ξεσκίσουμε το δίχτυ
και γυμνά ας δειχτούν τα πρόσωπά μας
δε με σκιάζει τυφλό το μεσονύχτι
σαν η αλήθεια φέγγει τη ματιά μας.

Το ό,τι έχω, μ’ από πού δεν ξέρω,
να στο μοιράσω ξέρω, ελπίδα μόνη,
και με όλο το χινόπωρ’ οπού φέρω
το χέρι μου στο χέρι σου ιδρώνει.
Πίστη δε βλέπω στ’ ουρανού το βάθος

και στα παραδαρμένα μπρος μου μάκρη
κι ακόμη στο ακατάλυτό μου πάθος
πατέρας μου, Θεός, πατρίδα εσύ `σαι
πρόσκαιρη χαρά κι αιώνιο δάκρυ,
συ που φιλάρεσκη μόνο είσαι!