Σαν κάτι ν’ αφιγκράζεσαι
κάτι του εσπέριου θρήνου,
τη γλώσσα που εδανείστηκε
απ’ την ψυχή του κρίνου

κάποιας φτερούγας άβλεπτης
τη μεταξένια φρίκη
που σιεί στα τρυφερόφυλλα
το δροσοσκουλαρίκι
το άστατο παραμίλημα

στα βάθη νου παρθένου
κάποιου ονείρου άπλαστου
και νυχτοπλανεμένου
ή τα ξεμυστερέμματα
σαν κοραλλένια χείλια

που λένε στα ισκιώματα
τα ερωτεμένα δείλια
μα μιας καρδιάς μονάκριβης,
ω Αλήθεια και ω Ψέμα,
δεν ένιωσες στα πόδια σου

το μυριολάλητο αίμα;