ΤΟ ΚΟΡΜΙ
Ως επλάστηκα, γυρίζω
στην Πηγή μου, ογρός πηλός.
Πάντα σ’ ένα θάμπος γκρίζο
δεν κατάλαβα ποτές μου,

γιατί ζούσα τις ζωές μου.
Πλήθος ήχοι κουδουνούσαν
στα βαθιά μου τα μελίγγια,
πλήθος πόνοι τρυπανούσαν
κάθε μέλος αχαμνό μου

και ζαλάδες έξω νόμου.
Κάποτ’ ήμουνα γερό,
κάθε φλέβα μου κι αηδόνι
κι όλον είχα τον καιρό
να χαρώ και για να σύρω

το χορό μπροστά και γύρω.
Στης αμυγδαλιάς τα χιόνια,
στις λιακάδες του Φλεβάρη,
στου Μαρτιού τα χελιδόνια
και στ’ Αυγούστου το φεγγάρι

είχες μου, καρδιά, σπαρτάρει.
Να μη σ’ άκουγα, ψυχή,
και να μη σ’ αγρίκαα, πνέμα!
Μες στον ήλιο, στη βροχή
να σε χαίρομουν, ω ψέμα,

ζήση ακύμαντη, ρηχή.
Με τ’ αστέρι της αυγής
για τ’ αμπέλι να κινούσα,
νους και κόκαλα στη γης
να `τανε δεμένα κάτου

ώς την ώρα του θανάτου.
Δίχως όνειρα βαθύ
ύπνο να `χα πάσα νύχτα
κι η ψυχή στον ξύπν’ ορθή
ώς την άλλη νύχτ’ ακόμα

να κοιμάται μες στο σώμα.
(Στην Ψυχή)
Με παράπονο κοιτούσα
ίσκιο σου να με τραβάς
και στο χώμα δεν πατούσα,
μάγι’ ανίκητα γεμάτο

κι όλων μάνα των κριμάτω.
Όσο ακόμα `ναι ζεστό,
ξαναγείρε στο κορμί σου
και ποτήρι σού βαστώ
να ξεχάσουμε δεμένα
αυριανά και περασμένα.

Η ΨΥΧΗ
(μιλώντας μοναχή της)
Της καρδιάς σου την πληγή
για να ξεπορτίσω βρήκα.
Απ’ την κόκκινη πηγή
άσπρη σαν το χιόνι βγήκα
κι απ’ τον άκρο πόνο γλύκα.

ΤΟ ΚΟΡΜΙ
(που δεν άκουσε)
Λίγο λίγο θα σκορπίσω
στην παγκόσμια καλοσύνη.
Έτσι θα ξανάρθω πίσω
με τ’ ακίνητα στοιχεία
στην απόλυτ’ ησυχία.

ΚΟΡΜΙ ΚΑΙ ΨΥΧΗ
(μαζί, σε λίγο)
Θα `πρεπε τα δυο ενωμένα
μ’ ένα θέλημα και μ’ ένα
έργο για μια πρώτη νίκη
μοναχοί να παίρναμε ό,τι
χρόνια, σ’ όλους μας ανήκει.