Ζώστε, ζωστε τ’ άρματά σας
ανυπόταχτα παιδιά,
βλέπω αστράφτει απ’ τη χαρά σας
καθενός σας η ματιά.

Όθε η νιότη σας περάσει
και το χνότο σας διαβεί,
θα σκορπίσει, θα μεριάσει
κάθε σύγνεφο βαρύ.
Ζώστε, ζωστε τ’ άρματά σας!

Των πατέρων σας η γη
στ’ ανδρικό το πάτημά σας
αναγάλλιασε η φτωχή.
Πότε, πότε θα `λθ’ η μέρα,
παλληκάρια μου, να ιδώ

μακρά εδώθε... πέρα... πέρα...
σε πλατύτερο ουρανό
το καθάριο ν’ ανεμίζει
φλάμπουρό μας με χαρά,
φωτιά κι αίμα να στολίζει

τα σχισμένα του πλευρά!
Ζώστε, ζωστε τ’ άρματά σας
ανυπόταχτα παιδιά,
στα νεκρά τα όνειρατά μας
δώστε τώρα σεις φτερά.