Αναστημένη σπαράζει εκεί η αχτίδα
τη νεκρόφανη βοή ν’ αναστήσει
και φοβισμένα κάμνει να ροδίσει
μια ξαγρυπνισμένη μου ελπίδα.

Βαρύ μες στον πρασινισμένο δρόμο,
που εγώ μονάχος έχω καθαρίσει,
το δάκρυ το χορτάρι έχει λυγίσει
σαν του Χριστού τον σταυρωμένον ώμο.
Δεν έχει κλείσει μάτι ο νους στο σώμα

σαν φιδιού, που ολοφώσφορο κοιτάει,
μια ιδέα να γοητέψει και να φάει
κι ενώ θολό σαν την αυγή `ν’ το χρώμα
και η καρδιά μου έξω πολεμάει,
το πιάνο σου ακούω ν’ αγκομαχάει!