Δε δούλεψε σφυρί λαμποκοπώντας
και μέτωπο δεν έσταξεν ιδρώτα
κανέν’ αυτί δε στήθηκε αγρικώντας
του άφκιαστου ναού τ’ αυτούσια φώτα.

Αυξήθηκε σαν από σπόρ’ ο κρίνος
κι απ’ τα κόκαλα έχει ξεχειλίσει
και κολόνες που δε λέρωσεν ο θρήνος
χιόνι στο ουράνιο χιόνι έχουν σμίξει.
Κι έγειρε η ψυχή να μουρμουρίσει

με χείλη, που στη Στύγα έχει πλύνει,
και τους θεούς με νέφη να γιομίσει,
κι ενώ άχνιζε το αίμα, του χεριού μου
ξάφνου μια φλόγα έτριξ’ έχω γίνει
Ηρόστρατος εγώ του εαυτού μου!