Απ’ τον άπιαστο κόσμο
κάτι έχει κοινωνήσει
ο νους πο `χει ζητήσει
τον άγνωστο Θεό

κάτι που ωραίο εχύθη
στα στήθη για ν’ ανάψει
με του ηλιού τη λάμψη
κάθε όνειρό μου αχνό.
Κι άπλωσε χωρίς άκρη,

του τραγουδιού η Πυθία
στης γης την αμαρτία
νιοξύπνητα φτερά,
μα δω δε θε ν’ ακούσεις
ό,τι η ψυχή σού λέει

στον κόσμο αυτ’ όπου κλαίει
ακόμα κι η χαρά.