Έξω κατασταλάν τα ύστερα θάμπη
ριγεί απαλά η ιστορία των φύλλων
το μάρμαρο θανατερά αίφνης λάμπει
λες και σ’ εγγίζει η θερμασιά των θρύλων.

Ας μην ανάψουμε το φως! Μη σβήσει
απ’ τα μάτια μου η πιο πάλλευκη οπτασία.
Πλησίασέ μου αργά μη και ξυπνήσει
το σκοτάδι που ζωνει τη καρδία.

Έλα στο παραθύρι, πώς βουλιάζει
το σύννεφο αμίλητο να δούμε,
τη νυχτερίδα τη πνοή που αρπάζει

και κει βαθι’ ας δακρύσουμ’ έν’ αστέρι
τον όρκο χείλη χείλη που θα πούμε
κι ο Θεός να τον ακούσει που μας ξέρει!