Για να περάσεις το σύνορο τούτο, πρέπει όλες
να ξεντυθείς τις μνήμες σου ν’ αφήσεις στο κατώφλι
το φόβο ν’ ακουμπήσεις κάτω την αγάπη σου.
Οι άγιοι, βλέπεις, ταξιδεύουνε χωρίς αποσκευές,
γυμνοί από τις συγκομιδές τους των αισθήσεων.

Καθώς περνούνε, στέκονται για μια στιγμή γυρίζουν
πίσω το πρόσωπο, σα να θυμούνται: Φαίνεται
πως κάτι πάνω τους ξεχάσθηκε απ’ τα ρούχα τους.
Το τινάζουν και προχωρούνε: Πέρ’ από το χρόνο,
πέρ’ απ’ τη μόνωση και πέρ’ από τη σιωπή.

Το δάσος εκείνο που αισθάνεσαι, δεν είναι από δέντρα.
Είναι από βράχους: Υποδύονται τα καινούργια
σώματα των αγίων, που το πνεύμα τους τους κατοικεί.
Δεν κινούνται δε συνομιλούνε δεν αισθάνονται.
Συνδέονται με βαθιές υπόγειες στοές,
και για τούτο μοναχά νοούνται μεταξύ τους.

Τα πουλιά τούτα, που βλέπεις σκοτωμένα, σάμπως
να `χουν πέσει μ’ ορμή πάνω στου σύνορου το τείχος,
δεν είναι πουλιά: Είναι τα μικρά τους άδεια σώματα,
που τα ξεντύθηκαν, γιατί δεν είχαν άλλα ρούχα.
Τα πουλιά τώρα βρίσκονται μακριά στους βράχους στέκονται.
Δεν τα βλέπεις δεν τ’ ακούς ούτε καν τα αισθάνεσαι.
Όμως υπάρχουν: Πέρ’ απ’ την αγάπη κι απ’ το χρόνο,
πέρ’ απ’ τη μόνωση και πέρ’ από τη σιωπή.

Με τα ρούχα σου τούτα να περάσεις δεν μπορείς.
Αλλά πώς να τα βγάλεις, αφού πάνω σου έχουνε φυτρώσει;
Αν τα ξεντυθείς δοκίμαζες, θα έμενες
ακέριος μέσα τους τίποτε πια δε θα περίσσευε
απ’ ό,τι ήσουν ή απ’ ό,τι θα `σαι, για να περάσει πέρα.

Είσαι ένα φύλλωμα γεμάτο μνήμες μια χορδή
ανάμεσα στων παιδιών και των αγίων τεντωμένη,
που ο χρόνος, με δαχτυλιδένιες γύρω φλούδες,
απανωτά την έχει χτίσει, σαν πανάρχαιο δέντρο.
Πώς βράχος να γίνεις, αφού εκείνος εννοεί μοναχά,
δίχως να αισθάνεται; Η παλλόμενη χορδή σου,
και χτισμένη ακόμα, από αισθήσεις διατρέχεται.

Είσαι ένα δέντρο. Και το ξέρεις πως τα δέντρα
δεν ταξιδεύουν αισθάνονται μοναχά και θυμούνται.