Τη νύχτα ζω με τους ψιθύρους
με θαμπές
μορφές του παρελθόντος
που μου γνέφουν
όμως από το μέλλον τώρα πια.

Μέσα στη νύχτα το παρόν σωπαίνει
δαγκώνει πάλι ο χρόνος την ουρά του
βρίσκομαι εκεί
σ’ αυτό το δαχτυλίδι.

Κερδίζω το παρθενικό μου βλέμμα
πίνω ζωή στο μητρικό της στήθος
ω ιδού που η νύχτα μου `γινε μητέρα.

Ιδού που συντροφεύω αυτό το σώμα
το φορτωμένο πέτρες και λουλούδια

και το κατευοδώνω στο βυθό του.