Πάρε μαχαίρι κόψε με
κι αντάμα με τη δούλα μου,
Φούλα μου
δέσε με μέσα σε σακιά
να βουβαθεί μια και καλή
το στόμα που σε μάλωνε
μ’ άλλονε
άμα σε κοίταζε, κακιά.

Πολλές φορές σου μίλησα,
σου λάλησα, σου τα `ψαλα
κάψαλα
να μην πηδάς τόσα πολλά
γιατί καθείς που σ’ έκανε,
κοπέλα μου, μαιτρέσα του
μέσα του
σε κοροϊδεύει και γελά.

Μα συ τρελή δε μ’ άκουσες
μόν’ έγινες ανήθικη,
πίθηκοι
δεν έχουν τόση προστυχιά
πολλά καρφιά ξεσκούριασες,
ξεγάνωτα κι αμπρούτζωτα
μούτζω `τα
κοκότα μου’ γινες φτωχιά.

Πάρε φωτιά και κάψε με
και δέσε με σε δέματα
μ’ αίματα
και ρίχτα μες στον Ιλισσό
να μη σας βλέπω γύναια
να μου φοράτε κέρατα...
τέρατα
άμα σας σκέφτο μαι λυσσώ.