Άδοξον τέλος έσχες περιπέτεια,
αλλά καλύτερον ν’ αφηγηθώ το γεγονός.
Νέος ών καλλιπάρειος, ευγενώς
τον έρωτα εξελιπάρουν νέας τινός
ήν καλλονή εκόσμει και προπέτεια.
Είν’ αληθές ότ’ ήτον μεταχειρισμένη πως
και κυνική ως Διογένης είτε Μένιππος.
Εν τούτοις με ολίγα μερεμέτια
εν τω προσώπω κα τω στήθει και τω σώματι
εφαίνετο κατά το ήμισυ του λάχιστον παρθένος
ωσάν εκείναι, που καλούνται κόμματοι.
Πάντως, την πολιόρκησα με μένος,
μη ων ως έδει οξυδερκής εις τέτοια...
Κάποτε επιτέλους νύκτωρ (νυξ να ήτον;)
εις την οικίαν της μετέβην λάθρα
θεωρών αύτην ως άντρον των χαρίτων
καίπερ ευρίσκετο σιμά εις την αποβάθρα
κι έλαμπεν προ της θύρας ασθενώς
κι εντροπαλά είς καταπόρφυρος φανός.
Ότε την επομένην περί δείλην οψίαν
εξήλθον, αντελήφθην βαίνων εν τη οδώ
ότι ο χιτών μου είχεν υποστεί νηοψίαν
κι έλειπεν το έσοδον ενός μηνός,
πράγμα που συλλογίζομαι τώρα εδώ
με λύπην και αιδώ.