Άνοιξη πάλι τα πουλιά χαρούμενα λαλούν
χίλια βιολιά μέσα στα δάση
αισθήματα πρωτόγνωρα στην τρυφερή καρδιά μιλούν
κι όλη γιορτάζει η πλάση.

Σε χρώματα κι αρώματα όλη λουσμένη η φύση
λες κι εξανάνιωσε και παίζει.
Κι είν’ όλων των αισθήσεων ένα υπέροχο μεθύσι
μια πανδαισία στο χιλιόπλουμο τραπέζι.

Χυμών και ζωτικότητας πλημμύρα μες στα νια κορμιά
που τα φτερώνει ο έρωτας και τα δονούν οι πόθοι
και κόκκινο στα μάγουλα και φλόγα στην ανασεμιά
στα μάτια σπίθα διαλαλεί αυτό που δεν ειπώθη.

Διαμάντι ο καταγάλανος και διάφανος ορίζοντας
στο περιγιάλι η θάλασσα κυλιέται μουρμουρίζοντας.
Ακόμα και των γερατειών το βλέμμα το σβηστό
το είδα μία μέρα που ζωήρευε
-όπερ κατά τη γνώμη μου δεν ήταν και πολύ σωστό-
... Μα τέλειωσε η έμπνευση και τώρα κάθου γύρευε.

Οι κάμποι λουλουδίζουνε... Ας κόψουν το λαιμό τους
ωχ αδερφέ. Σκοτίστηκα
εγώ `μαι απ’ ανέκαθεν ο άνθρωπος του Σκότους
κι ούτε λουλούδια μάζωξα κι ούτ’ ευωδιές μυρίστηκα.

Γιατί να ψάλλω το λοιπόν τους κουφιοκεφαλάκηδες
που τρέχουνε σαν παλαβοί σε λόγγους και σε δάση;
Μπας και με λεν Θεόκριτο, Πορφύρα, Μαλακάση
κι είμαστε με το Μάη μπατζανάκηδες;

Δεν πάνε να κουρεύουνται Αναγνώστη μου
μήπως εσύ θαρρείς πως θα μ’ υπόμενες
εάν δια του στίχου μου του νόστιμου
έψαλα κείνους που γυρνούν με γκόμενες;