Είπες:
Εγώ αυθέντα μου και κύριε, πιστώς
τόσον καιρό σ’ εδούλεψα με ζήλον αδιάλειπτον
και φρόντισα να `σαι παντού και σε όλους αρεστός
με ίδια πάντα τσάκιση και "βρέχει στο Λονδίνον"
κι όλας τας καμπυλότητας των νώτων σου εκάλυπτον
φύλακας πάντοτε ξυπνός επιχαρίτως και σεμνώς
μακράν βλεμμάτων πονηρών, σκαιών κι επικινδύνων.

Και συ εις ανταπόδοσιν μου έκανες το άδικον
να με κρεμάζεις κάθε βράδυ σαν κατάδικον...
Ας είναι. Παρεξήγησις μαζί μας δε χωρεί.
Μα αιωνίως δεν μπορεί κανείς να με φορεί.
Υπέκυψα τέλος κι εγώ με τ’ αγγλικό κασμήρι μου.
Βαβαί της τόσης συμφοράς! Στο νόμο αυτόνε της φθοράς.

Και είδες μετά θλίψεως αφάτου, ω Νοικοκύρη μου
παίρνοντας ακατάλληλες προ του καθρέπτου στάσεις,
με καταισχύνην κι εντροπήν μίαν λευκάζουσαν οπήν
να σημαδεύει ειδεχθώς τας σφαιρικάς εκτάσεις.
Θλίβομαι προ της συμφοράς, αυθέντα μου, της τόσης
ξέροντας πως ο ράφτης σου ζητάει ακόμη "δόσεις".