Ημείς Άχθος ο Πρώτο σ ο υπέροχος
ο Μέγιστο σ και άφθαστο σ κι αγέρωχος
του στίχου και της ρίμας σμιλευτής
ο μέγας Μύστης τέχνης ζηλευτής.
Ακούσαντες... Αλλ’ ας εγκαταλείψω
το ύφος το πομπώδες που ταιριάζει
σε μέτριο ποιητή μικρό κι ανύψωτο
κι ας πω το γεγονός που με σπαράζει
ξηρώς χωρίς στολίδια και κουδούνια
αφού `μαι ταπεινόφρων από κούνια:
Εις μίαν περιοδικήν πληγήν των Αθηναίων
που με τα σαλιαρίσματα παιδεύεται των νέων
με το δικό μου όνομα εστάλησαν ποιήματα
που θα `ταν μάπα κι άψιλου τινός αποκυήματα
και κείνη τ’ απεμπόλησε με τας εξής συστάσεις:
"Άχθον Αρούρην: συνιστώ τους στίχους να μουντζώσεις
και τους μαστόρους τους τρανούς να πιάσεις να διαβάσεις
κι ίσως μια μέρα φουκαρά κι εσύ να κατορθώσεις
όχι να γράψεις βέβαια ανθρώπινα και γόνιμα
μα κάτι ψιλοπράγματα ελπίζω πως θα φτειάσεις
με του μυαλού τ’ αδιάκοπο τ’ ακόνημα".

Ποιος βρε Αρχισυντάχτη
ακόμα δεν είν’ ώριμος μόν’ χρειάζεται μαθήματα;
Μπας και θαρρείς πως βρίσκονται πολλοί στον κόσμο Άχτοι;
Και τι σκαμπάζεις φουκαρά εσύ για τα ποιήματα;
Σε μένα βρε το συνιστάς το διάβασμα, σε μένα;
Και δε φωνάζεις τον Παπά να σε διαβάσει μάλλον;
Σε μένα που `μαι δάσκαλος σωστός των διδασκάλων

που `μαι γνωστός στα ξένα;
Που μου `γραφεν ο Ντεκομπρά προχτές πώς να ριμάρει
το στίχο που κατέληγε "οι Βασιλείς οι Κάρολοι"
και του συνέστησα να πάρει
την έκφραση της τράπουλας που λέει "βάλ’ τα πάρολι";
Στον Άχτο τον καθηγητή της άψογης της ρίμας
του στίχου τ’ αναγλυφικού, του λαξεμένου μέτρου;
Και σ’ είχα και σ’ υπόληψη! Κρίμα σ’ εσένα. Κρίμας
...... του Χάρη, για καλύτερο σ’ ενόμιζα, του Πέτρου.