– Όλο τρέχω πίσω από κηδείες αγνώστων –
Ανοίγω τα συρτάρια μου και βρίσκω ουρανό.
Ψάχνω για τις κάλτσες μου και βρίσκω
παλιές φωτογραφίες.

Χώμα σκεπάζει τους λάκκους. Είναι συνέχεια
χειμώνας. Υπάρχει σκηνοθεσία βροχής.
Βαμμένος γκρίζος ο χάρτινος ορίζοντας.
Με μαχαίρια σκίζουν το χαρτί –έτσι είναι οι αστραπές–
αλλά δεν βρέχει. Μετά γίνομαι παιδάκι.
Είμαι κρυμμένος στην ντουλάπα – από τότε
με έχει φάει το σκοτάδι –