Οι γυρίνοι δεν έχουν γίνει ακόμα βάτραχοι.
Όμοια και τα παιδιά δεν έχουν τελειωθεί σ’ ανθρώπους.
Είναι οι προάνθρωποι, που στρέφουνε το πρόσωπο σ’ εμάς,
αλλά τον αφαλό τους κρατούν στη μήτρα της μεγάλης νύχτας.
Παίζουν μαζί, μα το καθένα στρέφεται στη μόνωσή του.

Των μικρών παιδιών οι φωνές δεν είναι καμωμένες
από ήχους πραγμάτων, που οι εμπειρίες τα κατοικούν.
Είναι από μνήμες αρχέγονες κι από σιωπή πλασμένες:
Καθώς κινούνται, δε συγκρούονται μεταξύ τους απαλά
γλιστρούν η μια δίπλα στην άλλη διαπερνούν κάποτε,
όπως σπαθί το σώμα, δίχως καν να εγγίζονται:
Τόσο ανάλαφρες η σιωπή τις έχει κάμει.
Τόσο τέλεια η μόνωση τις περιβάλλει.

Πώς το κέλυφος τούτο να διαπεράσεις με το ξίφος
του δήθεν τελειωμένου ανθρώπου; Πώς να κατεβείς βαθιά,
απ’ τα διάφανα μάτια των παιδιών, στον πρώτο θάνατο ;
Στο δρόμο σου προς τον άνθρωπο έχεις χάσει τη μνήμη
από την πρώτη μόνωση κι από την πρώτη σιωπή.

Έτσι όπως είσαι τώρα, απ’ των καιρών τη σκόνη σκεπασμένος,
σ’ απανωτά στρώματα, σαν την πανάρχαια τούτη γη,
πρέπει στο χρόνο μέσ’ ανάστροφα να κινηθείς,
της κάθε σου στιγμής να ξεντυθείς τα ρούχα.

Όταν φτάσεις γυμνός στο τέρμα της αναδρομής,
στων προανθρώπων το σύνορο και των ανθρώπων,
τα πρωτινά σου ρούχα θα βρεις να σε προσμένουν.
Όμως θα `ναι στενα, για να μπορούν να σε χωρέσουν,
καθώς θα `χεις φαρδύνει απ’ τις ανθρώπινές σου μνήμες.

Θα `σαι ένας άγγελος, εξορισμένος απ’ το μέλλον
των άλλων αγγέλων στο παρόν τους, που θα `ναι τώρα
το παρελθόν σου. Κι αν φωναξεις δυνατά:
"Γυρίνοι, που δεν είσθε ακόμα βάτραχοι".
Κι αν φωνάξεις πάλι: "Κοριτσάκι,
που ακόμα δεν είσαι ματρόνα σε οίκον ανοχής".
Κι αν ξαναφωνάξεις: "Αγοράκι, που δεν είσαι ακόμα
αμοιβός έρωτος ή μέλος του κοινοβουλίου",
δε θ’ ακούσουν: Η φωνή σου θα κείτεται στο μέλλον.
Η ακοή τους θα τη συλλάβει, όταν οι βάτραχοι
αρχίσουν να κοάζουν μες στο τέλμα τους.
Αλλά τότε δε θα μπορούνε να την εννοήσουν,
γιατί το νόημά της θα κείτεται στο παρελθόν τους.