Ένας νεαρός μοναχικός πιγκουίνος
έγραφε με το ράμφος του πάνω στον πάγο
ποιήματα για του ψύχους τη μοναξιά.
Τα αντέγραφε ο ήλιος με τις αχτίδες του
και τα `στελνε σ’ όλη τη γη.
Ελάχιστοι τα διαβάζανε.
ανάμεσά τους ένας γέρικος κάκτος
που ζούσε μόνος στην έρημο.
Έγραφε κι αυτός ποιήματα με τ’ αγκάθια του
πάνω στης άμμου το δέρμα.
Οι δύο ομότεχνοι
αντάλλασσαν μεταξύ τους τα ποιήματά τους
με τη βοήθεια του ήλιου.
Ο πιγκουίνος σ’ ένα ποίημά του ευχόταν
να γέμιζε γύρω του ο τόπος με άνθη
κι ο ίδιος να γινόταν μια μέλισσα
και να `φτιαχνε πασίγλυκο μέλι.
"Τι λόγια είναι αυτά;"
Του έστειλε απάντηση ο κάκτος.
"Η κάψα και το χιόνι μας κάνανε ποιητές
Κι εσύ θα τ’ άλλαζες όλα αυτά
για να γίνεις ζαχαροπλάστης;"