Το ξύλο τούτο, που στα χέρια σου ζυγιάζεται,
λέγεται σήμερα μπαστούνι. Χθες: Κλωνάρι.
Αύριο θα λέγεται καυσόξυλο ή κάτι τέτοιο.
Όμως, πριν απ’ της γης τον κόλπος τον αέρα πεταχθεί,
ήτανε γη κι αέρας. Κι όταν στάχτη γίνει,
αέρα και γη πάλι θα `ναι. Σήμερα είναι ράβδος:
Υποκατάστατο, κατα περίπτωση, του λόγου.

Το ξύλο τούτο, που έχει αλλάξει τόσα ρούχα,
το κατοικεί μια μνήμη, που όλο γύρους φέρνει:
Θυμάται το ταξίδι του μες στον αέρα,
το σύρσιμο μες στα βαθιά της γης λαγούμια,
το ρίγος του κορμιού απ’ το μήνυμα της άνοιξης.
Και δεν ξεχνά κάτι νυχτερινά καμώματα
και τα σοφά χαϊδέματα της πλάτης σου.

Το ξύλο τούτο είναι, επί τέλους, ένα ξύλο:
Ένα μικρό καρότσι φορτωμένο μνήμες.
Όμως εσύ είσαι κάτι παραπάνω από ένα ξύλο:
Είσαι ο σωρείτης των στιγμών του παρελθόντος ,
που μέσα τους όχι μοναχά οι μνήμες κατοικούνε,
μα κι η συνείδησή τους, που τις κάμνει να στοχάζονται.
Είσαι ο πυκνός πυρήνας, όπου κατοικεί το μέλλον:
Ένας συσσωρευτής ενδεχομένων γεγονότων,
που είναι κατάφορτα από μνήμες αδοκίμαστες.

Είσαι το παρελθόν. Είσαι το μέλλον.
Είσαι το σπέρμα του μέλλοντος , που φύτεψε το παρελθόν
και φύτρωσε μέσα στον κήπο του παρόντος .
Είσαι ένα δέντρο φορτωμένο μνήμες: γνωστές κι άγνωστες.
Είσαι, δεν είσαι. Κι όμως είσαι το παρόν:
το άπειρα ελάχιστο άτο μο, που εντός του χώρεσε
το μέγιστο : τον αδιαίρετο κι άπειρο χρόνο.

Έχεις συλλογιστεί του ατόμου τούτου τη διάσπαση;