Οι σελίδες του τετραδίου ήταν πανικόβλητες
και θυμωμένες συνάμα.
Αιμορραγούσαν ακατάσχετα
από μελάνι νωπής προσδοκίας
κυλιόντουσαν μες στο βούρκο
μουτζουρωμένων εντάσεων
σκίζονταν απ’ τους θυελλώδεις ανέμους της ψυχής
τσαλακώνονταν από ανταριασμένους σπασμούς αισθημάτων
πληγώνονταν απ’ τις επιθέσεις της αιχμηρής πένας
που κάρφωνε κάθε τόσο στο λευκό τους κορμάκι τελείες
προσπαθώντας μάταια να τελειώσει
όνειρα που `χαν μείνει μισά.
Οργισμένες οι σελίδες απαιτούσανε σεβασμό.
Πρόβαλαν επιχείρημα την υψηλή τους καταγωγή.
Μιλούσαν για τους σπουδαίους προγόνους τους
τα υπερήφανα δέντρα.
Όταν όμως τους έδειξα εικόνες
της εν τη αγκάλη σου ευδαιμονίας μου
σκηνές της πτώσης μου απ’ την καρδιά σου
με δήμιο την αναίτια φυγή σου
τότε μόνο σώπασαν λέγοντας:
– Υπάρχουν και χειρότερα.