Καθόμασταν γύρω από το τραπέζι
σε σχήμα κενότητας.
Υπήρξε τουλάχιστον επικοινωνία ανάμεσα στα πιρούνια μας.
Άλλο ανηφόριζε φορτωμένο λησμονιές
άλλο όδευε προς το πιάτο χαμογελαστό σαν πίκρα
και το δικό μου ενορχήστρωνε την όλη ματαιότητα.
Τσούγκριζα στα ποτήρια των καλεσμένων τη βαριεστημάρα μου.
Άντε γεια μας τους έλεγα κάθε τόσο
σαν να τους έδιωχνα και μένα μαζί.
Ως και τα τραγούδια έπλητταν τόσο που βιάζονταν να τελειώσουν.
Τόσες απουσίες γύρω μου πολλαπλασιασμένες με τη δική μου
έδιναν ανυπόφορο γινόμενο.
Τοποθέτησα το χρόνο κοντά στο ηχείο
να αντηχεί σαν καμπάνα
να τους θυμίζει το χρέος τους
να τους δείχνει ότι είχε αργήσει μέσα μου.
Καθώς τους ξεπροβόδιζα ως και η καληνύχτα μου
σκάλωσε στις λακκούβες της γλώσσας.
Είπα ότι θα `νιωθα ανακούφιση
μόλις θ’ αντηχούσε το κλείδωμα της πόρτας μου.
Μάταιος κόπος.
Ήσουν εκεί, στο κατάρτι του μυαλού μου
σαν εύθυμο αντίο, σαν υπεροπτικό φάντασμα.
Όχι, δεν τρόμαζες στην ανανδρία μου.
Απλώς η ομίχλη σου ενοχλούσε τη διάθεσή μου
να πλεύσω μακριά απ’ τους υφάλους σου.
Τότε θυμήθηκα τι γύρευαν τη νύχτα εκείνη στο σπίτι μου
όλες αυτές οι ανθρώπινες φιάλες συμπαράστασης
όλα τα ψυχοτονωτικά χαπάκια σε σχήμα χαμόγελου.
Κατάφερες ν’ αντισταθείς και σ’ αυτή την αντιβίωση
δε με τρόμαζες όμως.
Είχα ξαναπεράσει παρόμοια ίωση.
Έπρεπε απλώς να κάνει τον κύκλο της.