Απ’ όλα, που σφυράνε στην ακοή μου,
τα βέλη σου, `ν’ από γυναίκα ουδ’ ένα!
Τόσο πολύ μου αργάσαν την ψυχή μου
χρόνια άδικα, πολύ τυραγνισμένα!

Γιατί να μη μου δένεται η πνοή μου
με θύμηση καμιά γλυκά κι εμένα;
Μ’ ένα δάκρυ στο μάτι, σας κοιτάζω
μακριά μου, όλες μαζί, όραμα γαλάζο.
Δε μ’ έφερε, σταράτες Ρωμιοπούλες,

που του σπιτιού λαμποβολεί το τζάκι
στην καρδιά και στου γέλιου σας τις βούλες,
κανένα νέο κι ουδέ παλιό μεράκι
κάποια λατρεία εσώτερη, αδερφούλες:
να ειδώ ποιανού φωτός θε νά βγει αυλάκι,

ποιές καλές απ’ τα σπλάχνα σας γιορτάδες
της ράτσας — βάρδοι και πολεμιστάδες.
Πώς σας χτυπάει στο πρόσωπον ο αγέρας
που απ’ τα Φάληρα πνέει και την Πεντέλη!
Πώς λαιμά κυματάτε περιστέρας

που την αγάπη αρνιέται, μα τη θέλει!
Μ’ όνειρα της νυχτός και της ημέρας
καρπολογάτε — ηλιοθρεμμένο αμπέλι!
Απ’ το Τραγούδι ουράνιο τόξο βγαίνετε
και στο Τραγούδι να βυθίστε πγαίνετε.

Ονόματα (ποιά ανάγκη!) δε θυμάμαι!
Σαν πελαγίσα βοή σάς νιώθω εντός μου,
Αντάμα από το θάνατο περνάμε
στα ολόφωτα ρηγάτα αλλουνού κόσμου:
Ζάλογγο, Μεσολόγγι, Ανάπλι, νά με!

Μέσα στο φως σας στέκω με το φως μου.
Κι εμένα, σώμα γήινο δε με ορίζει
κι όνομα κάποιο δε με ξεχωρίζει.
Πόσοι αργαστήκαν αιώνες, μαύροι αιώνες
του Ζάλογγου το πήδημα να κάνουν!

Με το τραγούδι τ’ Αναπλιού οι τρυγόνες
πως μοσκοσαπουνάνε να λευκάνουν
τα ματωμένα ρούχα! Τις εικόνες
και τα σεμνά κρεβάτια, πριν πεθάνουν
μάνες Μεσολογγίτισσες, τα ρίχνουν

στη φωτιά και γαλήνιαν όψη δείχνουν!
Σε σας το χώμα ετούτο, που σας ξέρει,
τα χτυποκάρδια του όλα έκλεισε πάλι.
Των περασμένων αρετών τα θέρη
σε σας λουφάζουν κορφωτά. Μεγάλη

συρμή καιρού στο φως θε ναν τις φέρει
όλες μαζί να δέσουνε μιαν άλλη
και θα χυθεί στην όψη μας, που τρέμει,
πάλι από σας δροσιστικό μελτέμι.