Αλί! Δε σας γρικάω, ω σύντροφοί μου,
ίσκιοι μου εσείς, παθητικοί μου ανέμοι!
Στέκει μονάχη στην ερμιά η κορφή μου
κι απάνω στο ραβδί μου ο ίσκιος μου τρέμει.

Ουδ’ είμ’ εγώ! Δεν είν’ αυτή η μορφή μου!
Με τι τρομάρα η μοναξιά με γέμει!
Σαν του τυφλού του Οιδίποδα γυρίζει
ξένη η φωνή μου γύρα και με ραΐζει!
Ήταν βραχνάς κι ονείρου ήταν πεθύμια

που πλήθαινέ μου τον πικρό εμαυτό μου.
Πάντα μονάχος ήμουν τα δοκίμια
τα πήδαα μόνος με τον εμαυτό μου.
Ζητάω τριγύρω σε ομορφιά κι ασκήμια,
μα πάντα βρίσκω εμπρός τον εμαυτό μου.

Εγώ `μουν όλοι εσείς, εγώ `μουν η άχνα
που από της μάζας έβγαινε τα σπλάχνα.
Με τα δικά μου γόνατα όλη οδεύει
η θάλασσα κι η γης, γλυκιά στο ιδεί’ της,
Με τα δικά μου μάτια ο ήλιος γυρεύει

της Μοίρας σας το γέλιο ή την οργή της.
Με τη δικιά μου την ανάσα αντρειεύει
νέων ουρανών το πνέμα σας, πετρίτης.
Αν φτάσω, είναι το φτάσιμο δικό σας,
η ήττα δικιά μου, αν πέσω για το φως σας.