Το λιμάνι το δικό μας ήταν αμμουδιά –
πάνε χρόνια – σαν το κύμα μόνο ετραγουδούσε.
Κουρνιάζαν θαλασσοπούλια γύρω τη βραδιά
και ψαρόβαρκες αράζαν, όταν εφυσούσε.

Σε φτωχή μια ταβερνούλα, μες στην ερημιά,
στους ψαράδες η γαλήνη το κρασί κερνούσε
και παντού ήταν απλωμένη τόση απανεμιά,
που η ψυχή τους με το φλοίσβο, θα `λεγες μεθούσε.

Τώρα πια στα βρωμισμένα και βαθιά νερά
η ζωή τρυκιμιασμένη παραδέρνει.
Μαύροι δράκοι τα καράβια στέκουν στη σειρά
και καθένα δρόμο αφήνει, δρόμο παίρνει.

Λόγχες τα κατάρτια φτάνουν ως τον ουρανό
και ξερνούν οι τσιμινιέρες την καπνιά που κλώθει.
Το λιμάνι το δικό μας είναι πια στενό
δε χωράνε για ν’ αράξουν όλοι μας οι πόθοι...