Ένα γυμνό σώμα μακραίνει ακόμα στην άμμο, Άρχοντα
συστρέφεται, σφαδάζει μες στο φθινοπωριάτικο φως
δεν είναι δικό μου, μήτε δικό σου. Δεν το χρειαζόμαστε.
Ποιο άφθαρτο πλάσμα θρυμματίζεται μέσα μας και πεθαίνει
όπως τότε που σε αγκάλιαζα δίπλα στη θάλασσα κι έκαιγα
μέσα στους λυπημένους όρμους και δε σου μιλούσα
ποιος μας αρνιέται το δίκιο να ζήσουμε πια εν ειρήνη
σχεδόν ανέλπιδα.

Συσπάται, αιωρείται γεμίζοντας βελονισμούς το κορμί
και μας κάνει να βλέπουμε θολά πια τα δάκρυα
μη κάμνοντας τίποτε τρεμίζει στο φως
ανήμπορο πια για ελπίδες και θαύματα
μη θέλοντας τίποτε.