Υπάρχουν στον απέραντο κόσμο, σ’ αυτή τη γη,
βουνοκορφές απάτητες, άγρια παρθένα δάση,
θάλασσες που έχουν σκεπαστεί με ομίχλη και σιγή,
που δε θα δω, που τα `χω χάσει.

Για εμέ θα μείνουν άγνωστες, όνειρα μακρινά,
οι πολιτείες που νοσταλγώ, χαμένες Ατλαντίδες.
Γύρω πουλιά φασματικά πετούν στα σκοτεινά
κ’ οι τελευταίες μου ελπίδες.

Μα τρέμω μήπως δίπλα μου, κοντά μου ίσως πολύ
κι ας μη τη βλέπω, βρίσκεται χρόνια και την αφήσω,
μια ύπαρξη αγνή, μια απλή καρδιά, που σβήνει σιωπηλή,
χωρίς να τη γνωρίσω...