Με ρώτησες γιατί στιχουργώ μόνο θλίψεις
και αφήνω τα χαμόγελα εκτός λίστας εμπνεύσεων.
Μα έχουν ανάγκη οι ευδαιμονίες από διαύλους εκτόνωσης;
Αυτές στην πρώτη ευκαιρία λικνίζονται
πάνω σε ανθισμένα χρυσάνθεμα χειλιών
πάνω σε μάτια που καθρεφτίζουν ήλιους
πάνω σε λεκτικούς καταρράκτες ευωδιαστών ήχων.
Προκλητικά επιδεικνύονται πάνω σε χειρονομίες και παλαμάκια
σχεδόν εκπορνεύονται επιθυμώντας να τις θωπεύσει
κάθε αίσθηση και κάθε εμπειρία.
Τις θλίψεις να λυπάσαι
που μονάζουν ασκητικά μέσα στους βράχους του νου
αθέατες, δυσδιάκριτες και ανυπεράσπιστες
με ταπεινό τους ένδυμα
είτε την ποίηση που τις ντύνει με αξιοπρέπεια
για να μπορείς να τις βγάλεις μια βόλτα
είτε κανένα ψιχαλισμένο μάγουλο
πριν προλάβει η περηφάνια
να το βάψει με ρουζ ευδαιμονίας.