Τότε ήταν παιδί μικρό.
Επήγε στο Δημοτικό
το γέλιο φαίνοταν πικρό
Επήρε το ενδεικτικό.

Η Ελλάδα είχε Βασιλέα
Αυτός πατέρα αλιέα
τον έβλεπαν με μισό μάτι
λες και του κράταγαν γινάτι.

Προχώρησε ακόμα πέρα.
Δύσκολα ήταν κάθε μέρα.
Επιφυλακτικοί οι δασκάλοι.
Η απορία του μεγάλη.

Πήρε κι αυτός ένα χαρτί,
μα πάντα υπήρχε το γιατί.
Έγραφε "Πατρός αλιέως".
Ο όρος πια, δεν ήταν νέος.

Ήρθανε, πέρασαν τα χρόνια,
φάνηκαν στα μαλλιά του χιόνια.
Κανείς δεν του έκανε χάρη.
Τώρα το βλέπει με καμάρι.

Είναι φορές που τα θυμάται,
σαν κάποια νύχτα δεν κοιμάται.
Και νιώθει περιφρόνηση,
για όσους δεν είχαν φρόνηση.