Ένα περιστέρι βρέθηκε νεκρό.
Ήταν έν’ αστέρι είκοσι χρονώ.
Μία μάνα κλαίει και μοιρολογεί,
λέει πονεμένα: Πάει το παιδί.

Βρέθηκε χαμένος σ’ ένα πέλαγο.
Κανείς δεν εσκέφθηκε το δράμα του.
Ο καθένας έχει το φορτίο του
που δεν τον αφήνει καθαρά να δεί.

Χάθηκ’ η ζωή του χωρίς να τη ζήσει.
Πουθενα δε θέλησε κάτι να ζητήσει.
Αποκλεισμένο πέρασε σ’ έρημο λιβάδι
ώσπου τέλος χάθηκε σε βαθύ σκοτάδι.

Στ’ άψυχο το χέρι υπάρχει το σημάδι.
Έκαν’ η κατάρα τον κόσμο ρημάδι.
Πώς βρέθηκε το παιδί σε αυτό το δρόμο.
Πώς η μοναξιά του νίκησε τον τρόμο.

Τώρα το αστέρι είναι πια νεκρό.
Ένα περιστέρι είκοσι χρονώ.
Η καμμένη μάνα κλαίει, μοιρολογεί,
όλο μουρμουρίζει: Πάει το παιδί.

Θυμάτ’ από τότε, πριν πολύ καιρό,
τότε που το είχε ακόμα μωρό.
Λέγανε τ’ ανάστησε. ΄Εδωσε την ψυχή της
να το δεί να στέκεται στη ζωή μαζί της.

Όλα πια γκρεμίστηκαν. Χάθηκαν τα όνειρα.
Η ελπίδα έσβησε.΄Εμεινε στο ράφι.
Αναπάντεχα έγινε τ’ όνειρο εφιάλτης.
Ιστορίες άδικες η ζωή μας γράφει.

Πατέρας αμίλητος. Βαρύς, σκυθρωπός,
μαζί με τους άλλους το ίδιο κι αυτός.
Κανείς δεν εσκέφθηκε ποτέ του να πει
πως θά φευγ’ απότομα το καλό παιδί.

Κάποιος φίλος λέει: Ποτάμι που κυλάει.
Μα ο διπλανός του ούτε καν μιλάει.
Σκέπτετ’ ότι ίσως κάτι θα μπορούσε
κάτι πια να έλεγε τότε, όταν ζούσε.

Κάτι είχ’ αρπάξει. Κάτι είχε δεί.
Μα δεν ήταν σίγουρος. ΄Ισως να `χε λάθος.
Τότε εφοβήθηκε δυο λόγια να πει.
Τώρα το κατάλαβε. Του `λειπε το θάρρος.

Ένα παλληκάρι κείτεται νεκρό.
Ήτανε καμάρι, είκοσι χρονώ.
Τώρα η μάνα κλαίει, κλαίει, μοιρολογεί.
Κάποιος δίπλα λέει: Κρίμα το παιδί.

Τι να φταίει τάχα. Τάχα ποιος μπορεί,
να `βρει την αιτία. Σίγουρα να πει:
Όχι άλλη πίκρα. Κουραστήκαμε.
Όχι αδιαφορία. Εχαθήκαμε.

Θέλουμε μια λύση. Να βρεθεί το πώς,
ώστε στο σκοτάδι να φανεί το φως.
Χωρίς κάποια μάνα να μοιρολογεί,
μ’ ένα παλληκάρι θαμμένο στη γη.

Ένας άλλος πάλι στη γωνία κλαίει,
ενώ μια φωνή ακούγεται να λέει.
Να μην περιμένεις ποτέ απ’ τους άλλους,
πολύ περισσότερο από τους μεγάλους.

Στη ζωή καθένας μόνος προχωράει.
Στα προβλήματα του κανείς δε χωράει.
Αυτός μόνο έχει όλη την ευθύνη.
Δεν αφήνει άλλον να τον κατευθύνει.

Τώρα το αστέρι είναι πια νεκρό.
Ένα περιστέρι είκοσι χρονώ.
Μαζί με τη μάνα που μοιρολογεί,
κλαίνε πονεμένα όλοι το παιδί.

Μια φωνή απούγεται: Εδώ σταματάει;
Ποιος θα έχει άραγε, τη σειρά να πάει;
Μα θα περιμένουμε με δεμένα χέρια,
να πέφτουν στα σπίτια μας νεκρά περιστέρια;

Άλαλη η ομοίγυρη. Πού να είναι σίγουροι.
Κάπου η κατάπληξη, κάπου το παράπονο,
πώς μπορούν ν’ αντισταθούν σ’ έναν κόσμο άπονο.
Πώς, με τι βοήθεια, που σ΄αυτά είν’ άγουροι.

Του μεροκάματου οι άνθρωποι απλοί,
έχουν γυμνά τα χέρια τους και την καρδιά αγνή.
Τη μοίρα δεν περίμεναν τόσο να τους λαβώσει,
απρόσμενα ο θάνατος διπλά να τους σκλαβώσει.

Ίσως κάποιος να `λεγε ότι δεν αρκεί,
στη δουλειά να τρέχεις, χωρίς να προσέχεις,
το στραβό, το ίσιο και το κάθε τι.
Το κακό στη στήνει, στη γωνιά εκεί.

Μπροστά τους παλοκάρι βρίσκεται νεκρό.
Λεβεντιάς κλωνάρι, είκοσι χρονώ.
Τώρα τούτ’ η μάνα, κλαίει, μοιρολογεί.
Αύριο ποιος ξέρει, ποια ακολουθεί;

Τι να φταίει τάχα. Τάχα ποιος μπορεί,
να `βρει την αιτια. Σίγουρα να πει:
Όχι άλλη πίκρα. Κουραστήκαμε.
Όχι αδιαφορία. Εχαθήκαμε.

Πόσα χρόνια άπρακτα, άρα θα περάσουν!
Πόσ’ αμέριμνα παιδιά, τη ζωή θα χάσουν!
Ποιος ο φόρος της ζωής, θά `ναι για την άγνοια.
Πιο το κόστος πια αυτής, που τη λέν’ Παράνοια!......