Πέφτοντας ανακάλυψα την αποκόλληση του ουράνιου θόλου
από τη γνάθο της αθανασίας.
Ο έρωτας μέσα σε μια σπηλιά
μεταμορφωμένος σε υποβρύχια πόδια.
Ο έρωτας κοιμώμενος εν αποστάσει κατα την ρυμούλκηση των κολοσσών.

Όταν οι σταυροφόροι νιώθουν ευφορία
ο έρωτας ομιλεί
και αλείφει με αλάτι τους αγκώνες και τις μεταχρωματίσεις των παρίας
στο λατινικό πλακάτ των θανάτων.
Τα λογικά ατυχήματα και η παλινδρόμηση της σκέψης
η επανάληψη των αβέβαιων γραμμάτων
και τα ολισθηρά φωνήματα που κολυμπούν στα δουκάτα της γλώσσας
έχοντας στρείδια και καλσόν στις κνήμες τους
Πρώιμα απολυμένα από τους αποθαρρυμένους Βίσονες
για μια ηλικία βροντώδους αλετριού.
Ο έρωτας σαν τα πόδια των κοριτσιών που τραγουδούν κρώζοντας τις Κυριακές στη νότια Αγγλία περιοδεύοντας
στο φύλο των βρεφών που φορούν την άναρθρη αμφισβήτηση μέσα στους δρόμους
από αλιεύσεις και ανεξιχνίαστες δολοφονίες.
Ο έρωτας στις μεγαλουπόλεις από πηλό εκεί όπου τελούνται οι χριστιανικές
ολονυχτίες χέρι το χέρι με
τις εφηβικές βακχείες
μέσα στις καμινάδες ή και έξω από αυτές διυλισμένος από τα ορφικά όμορα.
Ο έρωτας αναλογικός όπως οι διψασμένες παρθένες και οι ολάνθιστοι μυώνες εν κύκλους χορούς
τετριμμένος αλλά παχύς σαν μείζων μαχαλάς
όπως ένας άντρας με ακροδεξιές αρθρώσεις
που κονιορτοποιεί θάλλοντες νεκρούς με την άκρη του νυχιού του.
Ο έρωτας αναγλύφοντας τις αναφυόμενες παρθένες που πέφτουν διαδοχικά
κατά μήκος ενός τσέλου
μελαψός ως Άραβας
ανακλώμενος στη γάμπα ενός αστού ομοφυλόφιλου.
Όταν η πευκοβελόνα ανοιγμένη σαν ψαλίδα στη μέση του μεγάλου ρολογιού
βγάζει τους ώμους Ρώσων και Ευρωπαίων καθηγητών
για 6 δευτερόλεπτα ακριβώς.
Ο έρωτας.
Αλίμονο.