Άγνωστα κύμβαλα και αθόρυβοι ίσκιοι
ανατέλλουν στα μάτια των οικείων χρησμών.
Φοβάμαι της πυγολαμπίδας το νόημα,
αγρυπνώ για τα κρόταλα των ορνέων
γιατί ποτέ δεν αντίκρισα πιο φιλόξενη πρωία,
ποτέ δε με θώπευσε θαλερό νυχτικό.

Τα χαμόγελα σφύζουν από μέλι και σύκα,
εμβάζω στις όχθες του θολού οπλοστασίου
Που μετουσιώθηκε στα σπλάχνα του ύπνου μου
και γίνηκε σφοδρή επιθυμία για έρωτα
για δάκρυα και μαρσιποφόρες σιωπές.
Για σοφία και σκέψεις αυτοκτονίας

Ταξιδεύω στην έρημη καρδιά του φωτός.
Πλήθη δολοφόνων με καταδιώκουν
διότι έφυγα ήσυχα χωρίς των νεκρών τις προβιές
γυρεύοντας μάταια απολίτιστα φρύδια
τριχωτές όρνιθες και ανέγγιχτους πέλεκες.

Αν το καταλαβαίνεις πως σ’ αγαπώ
όπως αγαπά το σείστρο τους ήχους του
και η ελευθερία το δίκαιο,
στείλε με τον αργόσυρτο άνεμο των βραδινών ανθών,
τα θεσπέσια κολπικά υγρά σου.