Ποιος πρώτος αφουγκράσθηκε
το βουητό της θάλασσας που κόχλαζε στο στήθος της πατρίδας,
ποιος πρώτος βροντολάλησε
και σκόρπισε το μούδιασμα της νύχτας
με του χωνιού το βούρδουλα
με του χωνιού το φλογοβόλο στόμα;
— Τι κι αν σπαράχθηκε το Φως
κι αν νικητής βασίλεψεν ο τρόμος...

Σταλαγματιά σταλαγματιά
το μάρμαρο τρυπά...

Ο Νώντας έστρεψε το πρόσωπο
κι αρνήθηκε να ειδεί το μαύρο μήνυμα
που κάλπαζε στο φάντασμα της νύχτας:
(Το Πνεύμα που το λάβωσαν
ο πανικός κ’ η πείνα).

Ο Πέτρος με τη δύναμη του μίσους του
ανάστησε του Ρήγα το παράστημα
στο μέτωπο των δρόμων:

— Ως πότε παλληκάρια...

Στην πρώτη μας παράνομη συνάθροιση
ο Μάκης σάλπισε θούριο καινούριο:

— Και μόνο που βρεθήκαμε τόσοι μαζί
στον ίδιον οργισμένο χώρο
και με την ίδια λάμψη τη γλυκόφεγγη
στα βουρκωμένα μας ουράνια
πρέπει να πούμε πως κερδίσαμε
—και την κερδίσαμε—
την πρώτη νίκη...

Κάποιος —χιλιάδες— φώναξε:

— Μην απελπίζεσθε,
μη θλίβεσθε, αδέρφια,
για ό,τι έχει φύγει.
Κι αν μας σαρκάζουν οι καιροί
μη σκιάζεσθε,
παλιό συνήθειο των καιρών
ο σαρκασμός κι η βία.

Κι εμείς του απαντήσαμε:
— Δώσ’ μας την άδεια
όποιος κι αν είσαι,
φίλε,
με τ’ όνομά σου να βαφτίσουμε
την εποχή μας.

Κι άλλος που αλαφιάστηκε:
— Τι πρόσφερες με τη θυσία σου
γιε του ανθρώπου;

Κι εμείς αποκριθήκαμε:
— Βαφτιζεται ο δούλος του Θεού
σκλάβος ανθρώπου.

Τρίτος απήγγειλε το ποίημα:
— Ας είχα δυο καρδιές
δυο αγκαλιές ας είχα
δυο στόματα γλυκά να σας φιλώ.
Ας ήταν να `χω δυο γροθιές
δυο δυνατές γροθιές ας ήταν να `χω
δυο βούκινα σκληρά να σας μιλώ...

Ένα παιδί αμούστακο
φίλησε την καλή του:

Λοιπόν, μείναμε σύμφωνοι; Τ’ αυριανό πρωί
θα ξεκινήσουμε μαζί πιασμένοι χέρι χέρι
και σαν καλοκαιριάτικα τρυγόνια ταίρι ταίρι
θα πά `να μαστορέψουμε μιαν όμορφη ζωή.

Να `χεις πλάκα και βιβλίο
για ν’ ανοίξουμε σχολείο
να τους λέμε, να τα χάνουν
δυο και τρία πόσο κάνουν.

Ο δρόμος θα `ναι δύσκολος κι ανήφορος πολύ
μπορεί να κολυμπήσουμε στον ίδιο μας ιδρώτα.
Ως της κορφής τ’ ανέβασμα θα τσακισθούμε πρώτα
κι αντίς νερό θα πίνουμε κατάρες και χολή.

Να `χεις ράμμα και βελόνι
κι εγώ σίδερο κι αμόνι
να μπαλώνουμε, να σπάμε
όσο φτάνει κι όπου πάμε.

Σαν όχεντρες, σαν ύαινες, λυσσιάρικα σκυλιά
οχτροί θα μας χυμήξουνε στ’ αντρειωμένα στηθια
—οχτροί με νεύρα σέρτικα και με μυαλά ηλίθια
κι οχτροί που τρέμουν του σχοινιού την άσπλαχνη θηλιά.

Θα τους φάει μαύρο φίδι
—να `χεις μυτερό ψαλίδι
που να μπήγεται βαθιά
κι εγώ μπρούντζινη γροθιά.

Μη φοβάσαι τρικυμίες και ανέμων ουρλιαχτά.
Ξεριζώνουν, καταπίνουν, σπέρνουν δάκρυα κι ορφάνιες
ώσπου ρεύουν της οργής τους οι θεριόψυχες τυράγνιες
και γκρεμίζονται και πέφτουν στα σκοτάδια τα πηχτά.

Θα φυσήξει και θα βρέξει
μα ξανά θα γλυκοφέξει
στην καθάριαν ατμοσφαίρα
η φρεσκολουσμένη μέρα.

Κι ένας που ήταν ποιητής
μας έδειξε το δρόμο:

— Έξω χιονίζει φως.
Οι νιες κοπέλες στα μαλλιά
το φόρεσαν στεφάνι
στα μάτια τους οι γέροι πυροφάνι
και στις καρδιές της κλεφτουριάς
δαυλοί και σάλαγοι κι ατσάλια.
Κοιτάχτε:
Λάμπουν, αστράφτουν, χαίρονται
στο πανηγύρι των βουνών...