Ένα καινούριο αστέρι λάμπει στα ουράνια
και φέγγει στην πανώρια Βηθλεέμ.

Οι δρόμοι πάλι βάναυσοι
– τάχα ποια ρούγα πρώρα
να καρτερά φωτόλουστη κ’ ερωτική;

Κι εμείς οκνοί κι αργόσκεφτοι
στης σιγουριάς το χώμα ριζωμένοι
κι εκστατικοί...

(Να μου `λειπαν τα σίδερα
που σφίγγουν της ψυχής τα σκλάβα χέρια
να `νιωθα μέσα μου φωτιές, τραγούδια, περιστέρια
να πέταγα στης Βηθλεέμ τον έναστρο ουρανό...)

Πάντα θ’ αντιφέγγουνε τ’ `αστέρια στα ουράνια
και τ’ όνειρο της Βηθλεέμ θα φλέγει τις καρδιές.
Και πάντα θά `ναι βάρβαρος κι ανάλγητος ο δρόμος
και μαύρες οι βραδιές...

(Χαρά σ’ αυτούς που τον περνούν
κι αλί σ’ αυτούς που γέρνουν
μεσοστρατίς.
Εμείς πάντα θα φρίττουμε στων αστεριών τη λάμψη
δειλοί και μοναχοί
δίχως σαντάλια κι άρματα
ελπίδες κι ηλιαχτιδες
δίχως μια γεύση προσφοράς στην κούφια μας ψυχή...)