Έχω και τι δεν έχω.
Το πορτοφόλι μου είναι όσο το περίγραμμα της αυλής σου.
Δε στο λέω ειρωνικά μη γελάς
έχω δουλέψει πολύ
είμαι μικρέμπορος τσόχας στα Βαλκάνια,
ήμουν δηλαδή
γιατί τώρα έχω ανοίξει τρία μαγαζιά στο βορρά
και τι μαγαζιά ένα κι ένα.
Δεν είναι μεγάλη απόσταση αν σκεφτείς πως πετάς,
ούτε φορτηγά ούτε αγροτικά κοκκινισμένα πηγούνια από τα μπαχαρικά,
άνθρωποι που φωνάζουν κόβοντας καρπούζι
που ζυγίζουν στη χούφτα τους το μαστό της χήνας να δουν μήπως έχει γάλα.
Ένιωθα πως είμαι καουμπόης ξερή και στεγνή γη μ’ ένα λουλούδι στη μέση
που σήκωνε πόδια και χέρια να με κοροϊδέψει σα τσαρλατάνος απ’ τη μεσόγειο
ή ακόμη καλύτερα σαν καθυστερημένος.
Δε βάζουν λόγια στις προσευχές τους
καν δεν έχουν τρόπους κάθονται κάτω από το μοχλό της καλοκαιρίας
και βγάζουν από μέσα τους ισχνά πουλιά.
Εγώ που με βλέπεις έχω δει ό,τι κανείς δεν έχει δει
κάποιος μπορεί να σου δώσει μια εξήγηση κάποιος άλλος μια άλλη αλλά ποτέ την προηγούμενη.
Εγώ έζησα σαν αργοναύτης τα ξέρω όλα για όλα.
Έχω δει ωραίες κυρίες με τιράντες και ομπρέλες από σέλας,
καραφλούς άντρες που χτενίζονται στη μέση του δρόμου,
κορίτσια να κλείνουν το μάτι σε άλλα κορίτσια.
Ο πιο περίεργος όμως ήταν ο Άντι ένας υπάλληλος του δημοσίου.
Μου `λεγε πολλά όλο κι όλο όμως θυμάμαι έναν στίχο από κείνον:
Αυτός ο κοκορεύσας
μπροστά από την κουρτίνα του θεάτρου
-δεν έχει τίποτα-
μία λαμπάδα στο χέρι
κι ένα στόρι που ανοιγοκλείνει
σαν μουσούδι
μες στην τσέπη του.
Όπως και να το κάνεις με προβλημάτισε.

Η αυτοκτονία είναι μια πράξη αγάπης
όπως ο έρωτας
όπως κάθε τι αδιάφορο,
είναι στρογγυλή
όπως τα νερά που εξατμίζονται
σ’ έναν κρουνό από περγαμηνές.
Κάποιος είπε πως το κεφάλι σου σβολιάζει
όταν τρέχεις στην πλατεία
και λες το έργο με κάποια αυστηρότητα
με την κόψη της μύτης ενός άγριου ζωου.
"Η γεύση έρχεται σαν κεκλεισμένη εξέδρα
σαν κάτεργο
μέσα στον οισοφάγο του λιονταριού που
το θέαμα περιδινεί".
Όχι αγάπη μου η γεύση κάθεται εκεί που είναι.
Γιατι υπάρχει αυτή η συνοφρυωμένη κοινοτοπία
στο δάχτυλο του υποβολέα.
Και όλα πέφτουν από το παράθυρο
μια ασχημάτιστη μέρα
με τσιμπιδάκια στα πόδια
γιατί δεν το λες αγάπη μου
είναι ζηλευτό είναι
τόσο ζηλευτό όσο εσύ.
Κανείς δεν έρχεται πριν την ώρα του,
οι εκπεσόντες έρχονται λίγο νωρίτερα
αυτό μόνο αυτό.

Τι περιμένεις
να παραφυλάξω στο σπίτι του νεκρού με την
κοκάλινη κληματαριά.
Το όνομά μου είναι ενιαίο
σαν το κροτάλισμα.
Σύλλαβέ με
γιατί ο παπαγάλος βγήκε από το κλουβί
γιατί το σκουφάκι μου κοκκίνισε
γιατί κανείς δεν τάισε άργιλο τον κούκο.
Πρέπει να υπάρχει συνοχή
στην ομιλία
στο σκούντημα.
Τα πόδια της νύφης φυραίνουν με τα δευτερόλεπτα
σαν εκκολαπτόμενα ροκανίδια
-ποιος θα αρνούταν να δει-
κανείς έβγαλε το κεφάλι του
έξω από το
παράθυρο.
Μετά από λίγο το χέρι του
το πόδι του
τελικά έγινε ένα με το χιόνι
και τα ονόματα έτρεχαν σαν τους ποντικούς να προλάβουν τη βροχή
ήταν ο έρωτας που μυρίζει ψάρι και τραγούδι.
Σύλλαβέ με από αγάπη
αυτό μάλιστα.

Όταν σου μιλώ
οι κούκλες σου αυτοτραυματίζονται
σαν ζωα
μέσα στη σπηλιά τους
δεν μπορώ να σου μιλώ
με τη βροχή στο στόμα
και πουγκιά Ρωμαίων που μυρίζουν κανέλα στο μεσονύχτι
γιατί οι βόλοι τρέχουν έξω από το καλάθι σου
κοκκαλιάρηδες και συριστικοί.
Στο περιθώριο του στόχου που κεντρίζεται
δεν είμαι πια εγώ
η θλίψη είμαι
ενός αρχαίου κανίβαλου.
Και τα χείλη σου έχουν φωλιές
όπου κοιμούνται τραγουδιστές και ψηλοί
κι όταν ξημερώνει στο πλάι σου
δεν είμαι πια εγώ
ο θάνατος είμαι μόνο
μεταμορφωμένος σε κουρούνα.

Ο πρωταγωνιστής δεν έχει ακόμη οριστεί
αυτό δε σημαίνει πως το έργο δε θ’ ανέβει
-ως το λαρύγγι σου-
μπορείς να κόψεις ένα λουλούδι περιπαθές
από το κεφάλι μου
σαν όρθιο κλείστρο
δες: Υπάρχει ένα κοκόρι που μιλάει
πίσω στην αυλή ενώ τα πρόσωπα με τις ρίγες τρέχουν για να φτάσουν
να προλάβουν το τραμ πριν νυχτώσει
στη δουλειά
στη μέριμνα.
Αυτή που φαίνεται έρχεται τρέχοντας πάνω στην κόψη
σα σχοινοβάτης μονωμένος με αλεύρι.
Η ιστορία μας είναι απλή,
όλα επαναλαμβάνονται
πού και πού βγαίνω έξω και κοιτάζω κάτω από τις τέντες.
Ακόμη και μια κάλτσα θα μπορούσε να είναι το σχοινί της ισορροπίας
κι έτσι ο πρωταγωνιστής διαγράφεται καλόκαρδος και εν δυνάμει
αθώος όπως σε
κάθε ιστορία που αναζητά μια λευκή γυναίκα να την αμφισβητεί.

Όταν κάνεις την επίθεση με το κρεμμύδι στο μέτωπό σου
μια πλεξούδα θα σου μείνει στο χέρι,
τα νωπά χείλη της γάτας θα σε φιλήσουν
το ενδεές φουστάνι θα κατεβεί τις σκάλες κλώθοντας μια σπείρα αλατιού
στην κοιλιά σου.
Μ’ ένα τρυγόνι στο στόμα
θα βρεις τη σωστή λέξη
μ’ έναν τροχό στο αυτί
θα μ’ αγαπήσεις.
Πες: Δεν έγινε για να μιλήσεις αυτοπροσώπως στη ρέμβη μπορείς να συλλάβεις
τον εαυτό σου επ’ αυτοφώρω θράσεψε σαν παρελαύνων στρόβιλος.
Και οι μέρες που θα κλείνεις το στόμα θα `ρθουν εξουθενωτικές
όσο το κολύμπι.
Είσαι μαύρο σκυλί, θα πουν
οι αλέες έχουν σταχτιές κουτσουλιές κι
ένα πουλί από χαρτόνι υποβάλλει το στίχο, θα πουν.
Και οι μέρες που ο έρωτας θα φορά την
καπνισμένη μάσκα του φασισμού.
Θα `ρθουν
μυρμηγκιασμένες όσο τα δάχτυλα της υποψίας
Η Υπαρκτή
ενώ φωνάζει τον υπηρέτη ένα πρωινό μέθης.
Οι εξαφανισμένοι θ’ ανοίξουν την αυλαία
Ξεχάστηκες, θα πουν
και ο κουφός εργάτης άκαμπτος σαν αριθμημένη σελίδα
θα σβήσει το φως:
Να φοράς στο πόδι μια γιορτή να είναι νύχτα.

Δε σου λέω ψέματα. Σήμερα έφτασε μια επιστολή από αλεύρι και γκι.
Ήταν λευκή για να βγάλει στην επιφάνεια τον μυελό μου που έσταζε
από τη σταυρωμένη σαν χωνί φόδρα μιας κουρελούς που βημάτιζε.
Δε σου λέω ψέματα. Από τα πόδια μου έρεε νερό και ήταν τόσο κρουστό
όσο μπορεί να `ναι μόνον ένας αψηλάφητος κόρφος.
Δε σου λέω ψέματα. Κάποιος γουργούρισε γουργούρισε χωρίς να κάνω τιποτε.
Δεν κούνησα ούτε το δαχτυλάκι μου που λένε.
Να σου το πω ψιθυριστά όχι ενός χωριάτη ήταν, καμία σημασία δεν είχε δηλαδή
ξεθωριασμένη και βρωμικη όπως ήταν κοίτα να δεις
μα πού την έβαλα στο φουστάνι της πλύστρας μέσα στο συρφετό,
μέσα στα μαλλιά μου η κάτω από τη μασχάλη μου.
Όταν έτρεχα στο μόλο με λιπασμένα τα χέρια
μήπως γλίστρησε και έπεσε κάτω.
Την πάτησε αυτός που πουλάει δερματίνη,
μπορεί να πήγε μέχρι το Μεξικό χωρίς να είμαι καθόλου υπερβολική
θα το ξαναπώ είναι σίγουρα σε κάποια μπαγκάζια στο Μεξικό.
Ούτε τι λέει δε διαβάζω
ανακαλέσαμε λέει κάθε θανατικό προσμένοντας το επόμενο
στο φουστάνι της πλύστρας είναι μέσα
στο συρφετό.

Ένα ξάφνιασμα αυτό θέλω μόνο για να έρθω στην ώρα μου
μια απόλυτη τραγωδία σαν έμβρυο που διαπλάθεται πάνω στο αυχένα των
πιθήκων
κι ένα σφυρί
μικρό και άκαμπτο, ένα σφυρί χωρίς γωνίες μια απόλυτη επιφάνεια.
Όπως έλεγα
αυτό μόνο θέλω
το κουκούτσι της διαύγειας
να ανοίξει το στόμα σαν αρχαίο κτήνος.
Φεγγάρι της σχιζοφρένειας απόλυτο άνοιγμα.
Μα τι λέω εγώ μόνο τους ίδιους και τους ίδιους θέλω να καταπλήττω
σα να περνά ο βλάμης μπροστά από τα κορίτσια
όπως τ’ ακούς.

Κάθε βράδυ που επιστρέφω στο σπίτι
νιώθω σα φονιάς από το πολύ κοπανηστήρι.
Να `σουν εσύ αγάπη μου στην αγκαλιά του ακαριαίου θανάτου
πυκνός σα χνούδι ελαφιού όταν έρχεται αυτός τρισάθλιος και διαμπερής.
Να `σουν εσύ αγάπη μου το αργό σώμα που κόβει και ράβει
το ασύμμετρο τελείωμα του παραβάν.
Να `σουν η λαίλαπα
ο μαθητής που διαβάζει για τη λαίλαπα
ο δάσκαλος που λέει στο μαθητή για τη λαίλαπα
αχ και να `σουν ένα μικρούλι δράμα.

Να τα καταμετρήσω; Όχι δεν μπορώ. Δεν μπορώ.
Μια προσπάθεια μόνο; Εντάξει εντάξει.
Τίποτα τίποτα.
Δεν υπάρχει πια τίποτα που να με κρατάει ζωντανό.
Το αυτοκίνητό μου είναι μαύρο
και η αγάπη μου ελεεινή
γι’ αυτό σας λέω μην έρχεστε κοντά μου
στη φαρδιά πιλοτή των ερώτων μου
σα τη χλαίνη σε χοντρές γάμπες.
Ο χρόνος υπερβολικός.